Charakterystyka starożytnego Egiptu

Do ok. 3000 r. p.n.e. istniały dwa niezależne państwa Dolnego i Górnego Egiptu.Po tej dacie pojawia się jedno państwo a było to wynikiem podboju Egiptu Dolnego przez Górny.Mimo to wciąż w Egipcie liczącą rolę zachowały dwa miasta Teby (Egipt Górny) oraz nowa stolica Memfis.Po zjednoczeniu pierwszym władcą tego dość dużego państwa zostaje Menes.
Faraon czyli król Egiptu miał władzę nieograniczoną czyli decydował o życiu lub śmierci swych poddanych a jego słowo było prawem.Faraon rządził przy pomocy armii urzędników oraz armii żołnierzy.Z czasem gdy kapłani zyskiwałi na znaczeniu,faraon musiał się liczyć ze zdaniem najwyższego kapłana Amona,a jeśli z zdaniem się nie liczył,to był przez tych kapłanów siłą usówany (za przykład niech posłuży los faraona Amenhotepa).Dzięki porozumieniu faraonów z kapłanami ci ostatni nadali faraonom tytuł syna boga Re czyli bogom równych.
Kapłani stali sie także strażnikami skarbca Egiptu a faraon aby użyć zasoby tegoż skarbca np. na wyprawę wojenną musiał prosić arcykapłana o pozwolenie z jednoczesnym przyżeczeniem zwrotu pożyczki z nadwyzką.
Zatem,z biegiem lat i zmianami dynastii faraonów,mimo ukazywania zewnętrznej potęgi (budowa wielkich pałaców i piramid) oraz boskości władców Egiptu,despotyzm ich ulegał ograniczeniu na rzecz kapłanów (paru z nich ustanowiło się faraonami).
W I wieku p.n.e.po śmierci ostatniej władczyni Egiptu z dynastii Ptolemejskiej,Kleopatry państwo to zostaje wchłonięte przez imperium Rzymskie.