Polanie to nie Lechici

Na wstępie aby nie być gołosłownym podam kilka przykładów wyjętych oczywiście

tendencyjnie z różnych źródeł na których oprę swoje fantazje dotyczące Polan.

Najpierw posłużę się instrumentalnie Kronikami Nestora.

“Po mnogich zaś latach siedli byli Słowianie nad Dunajem, gdzie teraz ziemia

węgierska i bułgarska. I od tych Słowian rozeszli się po ziemi i przezwali się

imionami swoimi, gdzie siedli na którym miejscu. Tak więc przyszedłszy, siedli nad

rzeką imieniem Morawa i przezwali się Morawianami, a drudzy Czechami nazwali

się. A oto jeszcze ciż Słowianie: Biali Chorwaci i Serbowie, i Chorutanie. Gdy

bowiem Włosi naszli na Słowian naddunajskich i osiadłszy pośrd nich ciemiężyli ich,

to Słowianie ci przyszedłszy siedli nad Wisłą i przezwali się Lachami, a od tych

Lachw przezwali się jedni Polanami, drudzy Lachowie Lutyczami, inni

Mazowszanami, inni Pomorzanami.”

„​Geograf bawarski​”​ z połowy IX wieku wymienia około 56 plemion

zamieszkujących tereny na północ od Dunaju. Dziesięć z nich można powiązać z

terenami polskimi, są to: Wolinianie (przy ujściu Odry), Pyrzyczanie (na prawym

brzegu dolnej Odry), Ślężanie (w rejonie Wrocławia i Sobótki), Dziadoszanie (okolice

Głogowa), Opolanie (Śląsk), Gołęszyce (na lewym brzegu górnej Odry) Wiślanie

(nad górną Wisłą), Lędzianie (być może między górnym Bugiem a środkową Wisłą)

oraz trudne do zidentyfikowanie plemię – Goplanie („Glopeani” mający ponad 400

grodów, utożsamiani z Polanami). Jeden z największych obszarów zajmowało

plemię Wiślan („kraj Wiślan” między Morawami a Dacją wspomina opis Germanii,

dokonany przez króla angielskiego Alfreda Wielkiego, „Żywot św. Metodego” mówi o

„pogańskim księciu, bardzo potężnym, siedzącym na Wiślech” [Wiśle]). Nazwa

Polanie​ pojawiła się dopiero w końcu X wieku.

Niewiele można powiedzieć o granicach plemion zamieszkujących ziemie polskie w

IX wieku. Na pewno w IX wieku na terytorium Polski istniały dwa państewka

plemienne – Polan i Wiślan. Państwo Wiślan było kierowane przez​„potężnego

pogańskiego księcia”​ (​Legenda panońska​). Ośrodkami były Wiślica i Kraków.

Najpierw państwo zostało włączone do Wielkich Moraw przez Świętopełka, a po jego

rozpadzie w 906 roku pozostawało w zależności od Czech. Polanie zwani także

Sarmatami skumali się z Awarami w okolicach VI w.n.e. pod gór szczytami karpackimi.

Przypadli sobie do gustu i bardzo chętnie wyprawiali się a to na Bizancjum, a to na

Romanum niekoniecznie już onegdaj Imperium oraz na germańskich Franków. Z

Frankami nie źle onym sprzymierzeńcom wychodziło dopóki niejaki Karol król a

potem Wielki cesarz ich nie pokonał sromotnie. Po onych klęskach Awarowie skryli

się w górach karpackich a Polanie sobie upatrzyli i zajęli gęsto zalesione tereny nad

Wartą. Szybko zorientowali się, że okoliczne plemiona Lechickie mało bojowe w

uprawie ziemi zakochane oraz w innych nader pokojowych czynnościach.

Rozpoczęli zatem polanie podporządkowywać sobie onych pokojowych pobratymców.

Okres podbojów został zakończony gdy Piast pokonuje lechickiego wodza zwanego

Popielem zdobywszy kruszwicką stolicę Goplan.

Potomkowie Piasta nie koniecznie kołodzieja umacniają władzę zaś Mieszko albo

też z awarska zwany Dagon przyjmuje chrzest katolicki i z niemcami poprzez

usłużnych im Czechów się brata. Na wojny z niemcami na lechickie plemiona

połabskie si wyprawia, które niemcy w końcu podbijają i zniemczają. Rady jednemu

plemieniu dać nie mogą, to jest Pomorzanom i Słowińcom. Na krótko ujarzmia ich

Chrobry, Krzywousty i Sprawiedliwy a wszyscy oni Bolesławami się mieniącymi.

Co ciekawe obalenie starodawnych bogów polanom przyszło nader szybko i

jakbyśmy to teraz nazwali bezstresowo a wraz z przyjęciem Słowianom obcego Boga

zaczęli uwagę swoją skupiać na wschodnich rubieżach swych granic. Watykan

przyobiecał dozgonną przyjaźń razem z niemcami gdyby Polanie rozprawili się ze

schizmatyckimi Rusinami. Korzystając ze słabości władzy Rusi kijowskiej zajął

Kazimierz zwanym Wielkim Ruś Czerwoną zwaną Halicką ale całkiem Rusinów

pokonać nie zdołał. Okazja się nadarzyła gdy Polanie z Litwinami się połączyli ale i

wtedy Rusinów wtedy już moskiewskich pokonać nie zdołali. Tak to za podjudzeniem

Watykanu i germanów od tamtej pory Polanie wrogo patrzą się na pobratymczych

Rusinów czekając ino okazji ku wstrętu uczynieniu onym coraz mocniejszemu

słowiańskiemu narodowi. Tylko w meglinach fantazji mojej widzę wszystkie plemiona

słowiańskie w jednej wierze bizantyjskiej i silni jednością pokonujący zachodniego

demona niemieckiego i ich germańskich sojuszników. Mniemam iż Europy wówczas

nie spotkałyby takie nieszczęścia jak dwie wojny światowe. Już nawet nam niemce

świadomość wyprali że manipulują nami aby nas Słowian zniszczyć i zniemczyć.